Szosland i Lewński w swojej publikacji definiują insulinooporność jako stan zmniejszonej wrażliwości lub reaktywności tkanek docelowych na metaboliczne działania krążącej insuliny. Wskazują że insulinooporność może być selektywna, kiedy to obejmuje tylko niektóre kierunki działania insuliny, np. tylko jej wpływ na usuwanie glukozy w wątrobie.

Stężenie insuliny w osoczu ciągle się zmienia i zależy od kilku bodźców fizjologicznych, a wartości progowe w diagnozie IO są ściśle określone.

Upośledzone działanie insuliny może wystąpić w wyniku zaburzeń na trzech poziomach:

·       prereceptorowym (przeciwciała insulinowe, uszkodzona cząsteczka insuliny),

·       receptorowym (wady receptora insuliny, przeciwciała antyreceptorowe)

·       postreceptorowym (rozregulowane szlaki wewnątrzkomórkowe).

Źródło: Szosland, Konrad & Lewiński, Andrzej. (2018). Insulin resistance – “the good or the bad and ugly”. Neuro endocrinology letters. 39. 355-362.