Metaboliczne konsekwencje insulinooporności wskazali w swoim opracowaniu autorzy Freeman i Pennings, do których zaliczyli:

·       Hiperglikemię

·       Nadciśnienie tętnicze,

·       Dyslipidemię,

·       Otyłość trzewną,

·       Hiperurykemię,

·       Podwyższone wskaźniki stanu zapalnego,

·       Dysfunkcję śródbłonka,

·       Stan prozakrzepowy,

·       Niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby (NAFLD),

·       Cukrzyca typu 2.

Insulinooporność jest przede wszystkim stanem nabytym związanym z nadmiarem tkanki tłuszczowej, chociaż zidentyfikowano również przyczyny genetyczne.

Autorzy podkreślają, że głównym celem leczenia insulinooporności powinna być modyfikacja stylu życia opierająca się na dobranym sposobie żywienia z redukcją kalorii i zmniejszoną zawartością węglowodanów, które stymulują nadmierne zapotrzebowanie na insulinę. Aktywność fizyczna pomaga zwiększyć wydatek energetyczny i poprawić wrażliwość mięśni na insulinę.

W artykule zostało także wskazane, że większość następstw insulinooporności związana jest z rozwojem powikłań naczyniowych. Schorzenie to objawia się retinopatią, nefropatią i neuropatią obwodową. W ośrodkowym układzie nerwowym może wystąpić otępienie, udar mózgu, zaburzenia nastroju i niestabilność chodu. Choroba mikrokrążenia serca może objawiać się dusznicą bolesną, skurczem tętnicy wieńcowej i kardiomiopatią. Choroba mikrokrążenia nerek jest istotną przyczyną przewlekłej niewydolności nerek i dializ. Choroba małych naczyń okulistycznych jest główną przyczyną utraty ostrości wzroku.

Źródło: Freeman AM, Pennings N. Insulin Resistance. [Updated 2022 Jul 4]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2022 Jan-. Available from: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK507839/