Metoda klamry metabolicznej  – jest to metoda uznana za najbardziej dokładne i powtarzalne badanie w oznaczeniu oporności na insulinę. W tej metodzie oznaczane jest stężenie glukozy, jakie należy podać pacjentowi aby wartość glikemii utrzymywała się na stałym poziomie w trakcie trwającego 120 minut wlewu insuliny.

Test tolerancji insuliny –  pozwala na dokonanie oceny insulinowrażliwości organizmu pacjenta na podstawie jego reakcji na podaną insulinę. Zwiększona wrażliwość na insulinę występuję gdy proces wydzielania hormonów o działaniu antagonistycznym w stosunku do insuliny jest zaburzony oraz u pacjentów chorujących na cukrzycę u których występują powikłania w postaci neuropatii obwodowej. Test wykonuje się po dokonaniu wstępnej oceny insulinowrażliwości, ponieważ niesie ze sobą ryzyko hipoglikemii.

Test supresji endogennej insuliny –  w teście zostaje zablokowane wydzielanie insuliny przez organizm w wyniku podawania adrenaliny i porpanololu. Uzyskane stężenie glukozy w czasie badania we krwi u osób zdrowych mieszczą się w normie, natomiast w przypadku osób borykających się z insulinoopornością, odnotowuje się wyższe wartości glikemii. Należy też zwrócić uwagę, że w trakcie testu glukoza może być wydalana przez nerki i wyniki mogą być nieco zafałszowane. Istnieje także ryzyko wystąpienia zaburzenia rytmu serca i przewodzenia. Aby uniknąć  tych powikłań, należy również zablokować wydzielanie insuliny przez organizm.

Źródło: Wiesław Grzesiuk, Dorota Szydlarska, Katarzyna Jóźwik. Insulinooporność w endokrynopatiach. Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii 2008, tom 5, nr 1, s. 38–44. ISSN 1734–3321

www.endokrynologia.viamedica.pl